|
|
|
|||||
|
|
ROADTEST RENAULT 16 TS 1968 (vervolg) Goed – die zevenenzeventig pk komen dus metterdaad aan de straat, en dat is aan de wagen best te merken ook. De TS is beslist geen sportmodel te noemen, maar de extra hoeveelheid pep is met name bij krachtdadige inhaalmanoeuvres bij wat hogere snelheid buitengewoon goed merkbaar, en uiterst welkom. Inhaalpartijen die bij een gewone 16, die een ietwat ‘dode’ vier heeft, een vrij verre blik vooruit vereisen, gaan bij de TS zeer aanzienlijk vlotter, hiermede de totale tijd die men tijdens een rit op de ‘gevaarlijke helft van de weg’ doorbrengt te zeerste verkleind. Typisch is, dat de motorsoepelheid van de weeromstuit ook is toegenomen, meer typisch nog, dat het motorgeluid onder vergelijkbare rij-omstandigheden geringer werd. De Renault 16 is nooit een vlotte starter geweest. De eerste jaargangen werden met een automatische choke uitgerust, die nooit ‘lekker’ heeft gezeten. Vorig jaar heeft men daarom de 16 van een handbediende choke voorzien, maar ook daarmede was het starten een kwestie van een gevoelige hand en wat geduld. De TS heeft weer een automaat, maar de werking daarvan is ( voor zover wij bij onze testwagen konden beoordelen) aanzienlijk beter dan die nare eerste automaat. De Renault 16 TS loopt aanzienlijk harder en accelereert pittiger dan de gewone 16. Daarom is het een wijze maatregel van de fabriek om de banden te verzwaren. Ze zijn niet alleen wat breder, maar ze zijn bovendien of van het type XAS of van het splinternieuwe, veel op de ‘oude X’ gelijkende type ZX, beide uiteraard van het fabrikaat Michelin. Onze testwagen stond op ZX, en die band is goed. Beter dan de gewone X onder de 16. Alleen is hij op onregelmatige wegdekken tamelijk rumoerig. We hebben geen TS met XAS banden gereden, maar de ervaring leert, dat die (soms) een tikje stiller zijn. Afgezien hiervan zouden wij zelf altijd XAS Michelins onder deze wagen willen hebben, zelfs al zijn deze ietwat stugger: hun wegliggingeigenschappen liggen ons beter. Renault vergrootte de remmen ietwat in verband met het grotere potentieel van deze wagen. De remmen van de gewone 16 vergen al een vrij pittige pedaaldruk, en daarom heeft men de TS remmen (die het in dat opzicht nog wat bonter zouden maken) van een bekrachtiger voorzien. Een goede bekrachtiger, die onopdringerig zijn werk doet, en het hele remsysteem tot een plezant iets maakt. Men doseert uiterst nauwkeurig met deze remmen, maar heeft altijd een voet, die ‘sterk genoeg is’. De servo verdubbelt de kracht, die des bestuurders rechtervoet uitoefent – juist plezierig. Sneller rijden vergt beter licht. Daarom schroefde Renault twee jodiumverstralers op de 16 TS. Beter zicht is ook belangrijk, en daarom werkt de ruitensproeier thans met vier waterstralen in plaats van de gebruikelijke twee, en heeft de ruitenwisser thans twee snelheden ( zou trouwens ook niet gek zijn voor de gewone 16). Tevens werd de sproeierbediening gecombineerd (in een pedaal) met inschakeling voor korte tijd van de ruitenwissers. De Renault 16 is een uitermate compleet uitgevoerde wagen. Niet alleen vindt men op het plezierig ingedeelde dashboard een toerenteller en controle-instrumenten voor vrijwel alles wat maar te controleren valt, maar bovendien zit de wagen nog meer afgeladen vol met allerlei snufjes en accessoires, als al bij de gewone 16 het geval is. De achterruit heeft weerstandsdraden voor verwarming, de passagier heeft een keurig kaartleeslampje, dat over zijn schouder op zijn handen schijnt, de rugleuning van de voorstoel geeft aanzienlijk meer zijdelingse steun. Natuurlijk is die rugleuning verstelbaar, evenals de gehele stoel in buitengewoon vergaande mate verstelbaar is – men kan hem trouwens via een eenvoudige ingreep hoger of lager zetten.
|
||||
